We hebben voormiddag alle tijd om het op ons gemak te doen want we worden om 12:45 opgehaald door een busje van 'Maligne Adventures' voor een bezoek aan de canyon.
Het groepje is gelukkig klein (5 gasten + 1 gids) en nadat de anderen hun laarzen hebben gepast (die van ons waren perfect) gaat het richting 5th bridge. Daar krijgen we van Adam, de gids en een toffe gast die het goed kan uitleggen, een minder plezierige boodschap. Door de wisselvallige winter - 3 weken geleden veel te zacht en daarna steenkoud - is het water onder het ijs gezakt waardoor de ijsvloer enkele dagen geleden is ingestort. 'The Company' neem geen enkel risico (ook vanwege de verzekering) en dus zullen we niet ver de canyon in kunnen wandelen. 😔
Wanneer we allemaal onze ijspinnetjes onder de laarzen hebben gebonden en een helm hebben opgezet, gaat het over het zomerpad richting 4th bridge.
Het is goed te merken dat de Canadezen vandaag een feestdag hebben (Familyday), want het is drukker dan vorige week toen we aan de 5th bridge zijn geweest. Onderweg vertelt Adam één en ander over de natuur en bergen om ons heen en iets voorbij 4th bridge kunnen we langs de bovenkant twee bevroren watervallen bewonderen: Queen en Angel.
Daarna dalen we ter hoogte van 4th bridge af in de canyon zelf. Normaal gaat het hier stroomopwaarts verder de canyon in, maar nu dus niet. We zien inderdaad dat het ijs gebroken is en er wel een paar boomstammen zijn gelegd om over het water te lopen. De toeristen zonder gids wagen het erop, maar indien je wegglijdt, sta je tot over je middel in ijskoud water, reden waarom wij dus niet verder kunnen/mogen.
Aan de Bridal Veil (bruidssluier) Fall verlaten we de canyon.
Iets verderop is het water niet meer bevroren, mede door de toevloed van water dat je duidelijk uit de berg ziet stromen (afkomstig van onderaards gangenstelsel dat in verbinding staat met Medicine Lake - zie blog andere jaren). We lopen nu het laatste stuk beneden over de oever naar ons startpunt. Adam geeft ons nog de tip mee dat we misschien tussen 1st en 2nd Bridge in de canyon kunnen afdalen. Iets wat we de komende dagen zeker zullen proberen omdat we toch zelf ijspinnen voor onder de laarzen bij hebben.
Om 15:30 zijn we terug aan onze lodge en schijnt de zon nog volop bij aangename -6°. Geen half uur later, wanneer we nog een wandeling willen gaan maken, is het zwaarbewolkt... Onderweg naar het startpunt van de wandeling bedenken we ons en we besluiten een stuk richting Hinton te rijden. Net buiten Jasper zien we al weer verschillende Elk (wapiti) en nee, niet dezelfde van vorige keer.
En dan kunnen we weer stoppen voor een kudde Bighorn Sheep die 1 rijstrook blokkeren omdat ze het zout van het wegdek staan te likken.
Hoe verder we rijden, hoe harder het begint te waaien en op sommige momenten lijkt het wel alsof we door sneeuwwolken rijden, zo wordt de sneeuw door de wind opgejaagd.
Bij de Pocahonta Lodge willen we ons wat warms drinken, maar het restaurant is gesloten. Ik merk dan tot mijn verbazing dat we toch al weer 50 km buiten Jasper zitten (afstanden stellen hier echt niks voor, zo is het van Jasper naar de eerstvolgende 'stad' Hinton 78 km met daartussen alleen maar wildernis)
Op de terugweg kunnen we genieten van het 'gouden uurtje' en wie mij een beetje kent weet wat dat betekent: regelmatig stoppen voor een foto (of 2,3,4,...) 😉
Tegen 18u zitten we bij Embers, 'ons' restaurant, waar we opnieuw genieten van een lekkere maaltijd bij het haardvuur. Na 2 IPA's is het zandmannetje weer daar: nog niet eens 21u! Het is geleden van mijn babytijd dat ik zo vaak achtereen zo vroeg ben gaan slapen...
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten