Gelukkig begint de tocht pas om 13u PacificStandardTime en dat is 14u MountainStandardTime, de tijd waarin wij zitten. We hebben dus alle tijd om het op het gemak te doen en we moeten uiterlijk 12:30 weg zijn (gemakshalve blijf ik 'onze' tijd gebruiken). Omdat we het traject op het gemak willen rijden, vertrekken we al rond 11:30. Nog in Jasper is er een prachtige lucht die, als het groen was geweest, sterk aan noorderlicht doet denken.
De 120km verlopen vlot - er is nergens iets om te bezoeken, want zelfs de enige bebouwing - het visitorcenter van Mount Robson - is gesloten en ligt er totaal verlaten bij.
Het is dan ook even over 13:30 wanneer we op een kleine parking, 500 m van de hoofdweg, aankomen. Hier worden we opgewacht door 3 dames en 30 honden, verdeeld over twee aanhangwagens. Er zijn al 3 andere gasten voor ons aangekomen en een gezinnetje van 4 arriveert vlak na ons. We zijn dus met 9 gasten die verdeeld worden over 5 sledes met telkens 6 honden voor gespannen.
Terwijl 2 dames de honden beginnen in te spannen krijgen wij van de derde de uitleg hoe we ons moeten gedragen op de slee. Nieuw, in vergelijking met Lapland, is dat er twee remmen zijn: een rubberen lap met nagels in om zacht te remmen, en de beugel met twee lange pinnen om vol in de rem te gaan.
Annette ligt mooi opgebaard 😂
Eens de honden ingespannen zijn verstaan we onze eigen woorden niet meer door hun geblaf en gejank.
Rond 14u zijn we er dan mee weg. Wanaf het moment dat ze kunnen lopen zwijgen de honden en horen je enkel nog het ruisen van de slee door de sneeuw. Wij hebben de derde slede en kunnen in eerste instantie nog goed volgen, maar dan begint het wat bergop te lopen en geven onze twee leiders er precies een beetje de brui aan. Dit betekent dat ik meer achter de slee moet lopen en op een bepaald moment hijg ik luider dan de zes honden bijeen. Zelfs op de vlakke stukken merk je dat de twee leiders er niet echt veel zin in hebben en onze voorganger moet steeds weer op ons wachten. Ik heb zelfs even overwogen om de honden in de slee te zetten en samen met Annette te gaan trekken 😂. Het enige dat ik er aan over hou is een complimentje van de gids die achter ons reed: Ik had goed met de honden meegewerkt...
Tot aan het keerpunt was er één gelegenheid om te ruilen met Annette, maar ik wilde haar dat geloop niet aandoen. Vlak na het keerpunt op zo'n 5 km (naar mijn gevoel echter minder) konden we tijdens de fotosessie weer ruilen, maar toen was mijn Annetje zo lief om me ook de bergaf te gunnen (ofwel lag zij lekker warm en comfortabel 😂). Over warm gesproken, we beleven vandaag onze warmste dag hier: -1°C
Een goed uur later zijn we terug bij waar we vertrokken waren en kunnen we ons - terwijl de anderen worden uitgespannen (de andere gasten hebben geen interesse in de honden) - nog wat bezig houden met de honden en krijgen we een stukje koek en een beker warme chocolade. Van de vader van het gezin vernemen we wel dat zij vlak bij de Jasper Park Lodge, waar we nu toch al verschillende dagen geweest zijn, drie (3!) wolven hebben gespot.
Tegen half vier vertrekken we terug richting Jasper, waar we om 17u aankomen. Tegen beter weten in rijden we toch weer de weg naar Maligne Canyon, in de hoop er nog wat wild (en vooral minstens één wolf) te zien, maar we zien zelfs geen eekhoorntje. Dit is zowat de enige dag dat we geen wild gezien hebben.
Na een opfrisbeurt is het tijd voor het avondeten (met uitgebreide 'starter') en zo zit de voorlaatste dag er op.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten